Πέρσι ο Μανώλης Γλέζος, παγκόσμιο σύμβολο της αντιφασιστικής Αντίστασης. Σήμερα ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο κορυφαίος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, με έργο παγκοσμίων διαστάσεων.
Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γράψει ο ιστορικός του μέλλοντος για το τι συνέβη σ’ αυτόν εδώ τον τόπο κατά τον εικοστό αιώνα.
Σ' έναν τόπο όπου δόθηκαν σκληροί ένοπλοι αγώνες για την ελευθερία, τη ζωή και την αξιοπρέπεια, επί μια δεκαετία, από το 1940 έως το 1949. Που σημαδεύτηκε από μεγάλες εξεγέρσεις, όπως αυτή του Μάη του ’36, των Ιουλιανών του ’65, του Νοέμβρη ’73.
Εδώ όπου βγήκαν ποιητές του μεγέθους ενός Ρίτσου, ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη. Συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Βασίλης Τσιτσάνης. Όπου δημιούργησε ο Εγγονόπουλος και ο Παρθένης, ο Τάσσος και η Κατράκη, ο Τσαρούχης, ο Κουν, ο Αγγελόπουλος, και ερμήνευσαν ο Βεάκης, η Παξινού, ο Κατράκης, ο Καζαντζίδης, η Μπέλλου, ο Ξυλούρης.
Εδώ όπου η ποίηση τραγουδήθηκε στις εργατογειτονιές της προσφυγιάς και της ανάγκης, και στα λασποχώρια της απόγνωσης.
Εδώ όπου ο πολιτισμός συνδέθηκε με την αγωνία και τον αγώνα για λευτεριά και προκοπή, σ’ αυτόν τον μεγάλο εικοστό αιώνα ενός λαού, που δεν γίνεται! Θα τον ξαναβρεί τον δρόμο του! Γιατί οι παρακαταθήκες αυτές είναι βαθύ λαϊκό βίωμα και ζώσα ιστορική πραγματικότητα.