Στις 13 Ιουλίου 1968 πέθανε ο Ηλίας Τσιριμώκος. Η κηδεία του ήταν μια διπλά θλιβερή τελετή, καθώς σ' αυτήν δεν παραβρέθηκαν παρά ελάχιστοι άνθρωποι. Καμιά σχέση με το τεράστιο πλήθος που θα συνόδευε τον Γεώργιο Παπανδρέου στην τελευταία του κατοικία λίγους μήνες αργότερα, μετατρέποντας την κηδεία του σε παλλαϊκή αντιδικτατορική εκδήλωση.
Το όνομά του το πρωτάκουσα μικρός, το 1966, ένα απόγευμα Σαββάτου που με πήρε ο πατέρας μου για να ψωνίσουμε στην αγορά του Πειραιά. Αυθόρμητα, λίγοι στην αρχή, δεκάδες και εκατοντάδες κατόπιν, χασάπηδες, ψαράδες και πελάτες, τραγουδούσαν στον ρυθμό του εαμίτικου "Τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά":
"Η ιστορία σου αρχίζει απ' τα βουνά
η ιστορία σου αρχίζει απ' τα βουνά.
Κι ύστερα πήγες στο Κέντρο κι από κει στη Δεξιά
Τσιριμώκο, Τσιριμώκο, μασκαρά!",
Ο σοσιαλιστής εαμικός υπουργός της κυβέρνησης των βουνών, ο άνθρωπος που όταν εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής επί κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου,το 1963, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από τη Δεξιά, προκαλώντας δυσφορία και στο παλάτι, θα γινόταν τον Αύγουστο 1965 ο δεύτερος μετά τον Νόβα και το βασιλικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, πρωθυπουργός κυβέρνησης αποστατών.
Όπως μου είπε κάποτε ο Δημήτρης Λιβιεράτος, η μεταπολιτευτική δημοκρατία θα είχε στήσει αγάλματα του Τσιριμώκου σε Αθήνα και Λαμία. Το όνομά του θα είχε δοθεί σε δρόμους και πλατείες. Τα ακύρωσε όλα, για να εξευτελιστεί με μια πρωθυπουργία λίγων εβδομάδων.
Τελικά, το όνομα του ανθρώπου που από τις στήλες της εφημερίδας "Μάχη", την οποία διηύθυνε, αποκάλυψε το 1950 τη φρίκη του κολαστηρίου της Μακρονήσου, ξεσηκώνοντας διεθνή κατακραυγή, έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμο της προδοσίας...