Η μετατόπιση στον χώρο της Κεντροαριστεράς πραγματοποιήθηκε ήδη από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υπηρετήσει τη μνημονιακή πολιτική. Στην κύρια αντίθεση που διαπερνάει την ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή από το 2010 και μετά, μεταξύ αυτών που προωθούν τη μνημονιακή στρατηγική του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου και εκείνων που την αντιμάχονται, επέλεξε το στρατόπεδο των πρώτων.
Η στάση του έναντι του ιταλικού δημοψηφίσματος απλώς επικυρώνει αυτή τη μετατόπιση. Στηρίζοντας τις αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις που επιχείρησε ο Ρέντσι και υποστήριξε η Ε.Ε., ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σε αντιπαράθεση με το σύνολο των δυνάμεων της ιταλικής Αριστεράς. Ακόμη και με την αριστερή πτέρυγα του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος.
Παραφράζοντας τον Ελεφάντη, μπορούμε να πούμε πως από τη σκοπιά της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ μάς είναι αδιάφορος. Όπως μας ήταν αδιάφορο το ΠΑΣΟΚ από τη σκοπιά του σοσιαλισμού.
Χωρίς να ταυτίζεται με την Κεντροδεξιά, με ελαφρές διαφοροποιήσεις, αναγκαίες για τη δικαιολόγηση της ύπαρξής του και για την αγωνιώδη επιδίωξη να διατηρηθούν κάποιες σχέσεις εκπροσώπησης με κοινωνικά στρώματα που δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν από τους κεντροδεξιούς, βρίσκεται σαφώς σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και φυσικά με την Αριστερά.