«Επειδή ο Κολοκοτρώνης πίστευε στο έθνος και στη δημοκρατία είναι σίγουρα Έλληνας, είναι σίγουρα Μεσσήνιος και σίγουρα δεν είναι αριστερός, διότι η Αριστερά δεν πιστεύει στο έθνος».
Η παραπάνω δήλωση ξεστομίστηκε από τον βουλευτή Μεσσηνίας της Ν.Δ. Μιλτιάδη Χρυσομάλλη, την περασμένη Κυριακή, σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Περιφέρεια Πελοποννήσου για την επέτειο της γέννησης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Τη δήλωση έκανε γνωστή ο περιφερειακός σύμβουλος Πελοποννήσου και πρώην βουλευτής Θανάσης Πετράκος, με επιστολή του στη Βουλή, χαρακτηρίζοντάς την «απαράδεκτη, διχαστική, υβριστική, άθλια και προσβλητική».
Βγαλμένη ατόφια από το σαθρό ιδεολογικό οπλοστάσιο της «εθνικοφροσύνης» της μεταξικής δικτατορίας, του κατοχικού δωσιλογισμού, του Εμφυλίου, του μετεμφυλιακού καθεστώτος του χωροφύλακα και του τρόμου, και της επταετίας των συνταγματαρχών, η δήλωση του βουλευτή της Ν.Δ. εκφράζει τη συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας και τη σταθερή επιδίωξη του κυβερνώντος κόμματος να καλύψει ιδεολογικοπολιτικά την Ακροδεξιά. Την τόσο απαραίτητη στους εκλογικούς του σχεδιασμούς.
Το αν πιστεύει ή όχι η Αριστερά στο έθνος δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να συζητηθεί με την παράταξη που στεγάζει νοσταλγούς της χούντας (προεξάρχοντος του διορισμένου από τον Παπαδόπουλο προέδρου της Νεολαίας ΕΠΕΝ, Μάκη Βορίδη του τσεκουροφόρου), επιγόνους ταγματαλητών και κατοχικών λαδεμπόρων.
Δεν θα συζητήσουμε για πατριωτισμό μ’ αυτούς που μόλις πριν λίγα χρόνια «έμεναν Ευρώπη», κραυγάζοντας «Γερούν, γερά!». Αλίμονο αν ανοίγαμε κουβέντα με εκείνους που εβδομήντα χρόνια τώρα έχουν αναλάβει εργολαβικά την υποστήριξη της πρόσδεσης της χώρας μας στο ΝΑΤΟ. Την εχθρική στάση του οποίου έναντι της Ελλάδας αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ο ίδιος ο ιδρυτής της Ν.Δ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την αποχώρηση από το στρατιωτικό του σκέλος το 1974.
Θα ήταν περιττό να μιλήσεις για τη σχέση της Αριστεράς όπου γης και σε όλη την ιστορική της διαδρομή, με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες των λαών. Που ο διεθνισμός της, ο σεβασμός όλων των εθνών και η έγνοια για την ειρηνική συνύπαρξη όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικών προσδιορισμών, συνδυάστηκε με την πρωτοπόρα αγωνιστική δράση για την εθνική αυτοδιάθεση κάθε λαού.
Από το Παρίσι του 1871, που ο λαός του ανακήρυξε την Κομμούνα, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την άμυνά του μπροστά στα επελαύνοντα πρωσικά στρατεύματα με τα οποία είχε συνθηκολογήσει η γαλλική αστική τάξη, μέχρι τις επαναστάσεις που γκρέμισαν τις αποικιακές αυτοκρατορίες σε Ασία και Αφρική και στις οποίες πρωτοπορία ήταν η Αριστερά, και τα υπό αριστερή καθοδήγηση αντιδικτατορικά κινήματα που ανέτρεψαν τα υποταγμένα στα συμφέροντα των ΗΠΑ δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική.
Όσον αφορά στη σχέση των Ελλήνων αριστερών με το έθνος, μιλάνε οι αγώνες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, οι αγώνες κατά της αμερικανοκρατίας και ο Νοέμβρης του ’73. Μιλάνε οι επί έναν αιώνα καθημερινοί αγώνες στο πλευρό του εργαζόμενου λαού, στο πλευρό του έθνους των εργαζομένων, στην ανειρήνευτη πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, που, όπως έλεγε ο Άρης Βελουχιώτης στον ιστορικό του Λόγο στη Λαμία, δεν έχει πατρίδα και ξεπορτίζει με την πρώτη ευκαιρία.
Τη σχέση μας με το έθνος την περιέγραψε καλύτερα από κάθε άλλον ο Νίκος Μπελογιάννης, μπροστά στο στρατοδικείο που με εντολή των Αμερικάνων επικυρίαρχων του τόπου αποφάσισε την εκτέλεσή του:
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αν χρειαστεί, θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας».
ergasianet, 9 Απιρλίου 2021