Σχόλιο στο Facebook που αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Βαθύ Κόκκινο
Κυριακή, 22 Ιουνίου 2014 | 6:20 μ.μ.
Και η ΕΔΑ τότε... Όπως τότε η ΕΔΑ... Η ΕΔΑ, λοιπόν...
Δίνουν και παίρνουν αυτές τις μέρες οι αναφορές στο μεγάλο μετεμφυλιακό ιστορικό κόμμα της Αριστεράς, οι οποίες, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές δεν χαρακτηρίζονται και από ιδιαίτερο σεβασμό στα ιστορικά γεγονότα. Αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει είναι η επιλεκτική χρήση ιστορικών στοιχείων -συνηθέστατα διεστρεβλωμένων- για τη στήριξη ετούτης ή της άλλης άποψης σχετικά με τρέχοντα προβλήματα της Αριστεράς.
Κάποιες παρατηρήσεις για όσα από τα γραφόμενα εδώ κι εκεί έπεσαν στην αντίληψή μου:
- Το 24,4% του 1958 δεν προέκυψε από τη συγκυριακή προσέλευση "κεντρώων" ψηφοφόρων. Η μεγάλη πλειονότητα αυτού του κόσμου ήταν αριστερή και εαμογενής, που εξαιτίας των διώξεων και της απέχθειας προς τη Δεξιά σημαντικό μέρος της ψήφιζε στις προηγούμενες εκλογές κόμματα του Κέντρου. Αυτό αποδεικνύεται και από τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά της Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1951 και 1954.
- Το 1961 δεν πέσαμε στο 14% λόγω δικών μας πολιτικών λαθών. Εκτός του ότι λειτούργησε και πάλι η τάση υπερψήφισης του Κέντρου (που είχε πλέον ενοποιηθεί, με τη συμμετοχή και εαμογενών παραγόντων) για να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή, είναι αδιανόητο να ξεχνάμε την εκτεταμένη βία και νοθεία εκείνων των εκλογών.
- Είναι αλήθεια ότι χάσαμε την πρωτοβουλία κινήσεων, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου εξήγγειλε τον "ανένδοτο αγώνα". Ακολουθήσαμε πράγματι πολιτική ουράς απέναντι στο Κέντρο, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα διατηρούσαμε την εκλογική μας επιρροή αν ακολουθούσαμε μια πιο δυναμική πολιτική. Ήταν τέτοια η απόγνωση από τη συνέχιση της δεξιάς διακυβέρνησης, ώστε το ρεύμα προς την Ένωση Κέντρου θα ήταν απίθανο να ανακοπεί.